Huug Verschuijl

Vanaf het moment dat ik klein was, werd ik geraakt door muziek en ik vind het nog steeds één van de mooiste dingen in het leven. Thuis werd voornamelijk klassieke muziek geluisterd; mijn moeder hield van Schubert en Mozart, mijn vader speelde ’s avonds pianostukken van Chopin, Brahms en Ravel. Popmuziek was nog vreemd voor mij, maar het had al wel een enorme invloed; het duurde evenwel tot mijn 16e voordat ik er echt naar ging luisteren. Ondertussen kreeg ik pianoles en Bach was verreweg mijn meest favoriete componist.

Als twintiger, toen ik in Amsterdam woonde, ontdekte ik mijn stem en begon ik te zingen. Ik had een oude piano en begon liedjes te schrijven. Ik trad voor het eerst in het openbaar op in het Polanentheater, met een muzikaal intermezzo tussen twee toneelstukken. Toch voelde ik mij achter de piano niet helemaal op mijn gemak vanwege de omvang van het instrument. Toen ik als experiment accordeon ging spelen was ik meteen verkocht en wist ik dat ik het perfecte instrument had gevonden om mijzelf te begeleiden. Mijn liedjes zijn geschreven in het Nederlands, de taal waarmee ik ben opgegroeid. Ze belichten verschillende kanten van het leven, zoals alledaagse situaties en overpeinzingen en doen dat vaak op een ironische manier. In mijn stijl ben ik beïnvloed door vele zangers, waarbij ik zou willen opmerken dat de Franse chansonnier George Brassens voor mij een speciale plek inneemt.

Begin jaren ’90, toen ik muziekwetenschappen studeerde in Amsterdam, nam mijn vriend, componist en singer-songwriter Martijn Voorvelt mijn liedjes op. Ik verkocht ongeveer 150 cassettebandjes en dat was een enorme opsteker voor mij. Na een paar jaar ging ik in Amersfoort wonen en legde ik mij toe op het bespelen van de diatonische harmonica oftewel tweerijer, als gevolg van mijn liefde voor de Ierse muziek. Ik was gevallen voor de eenvoud en de mooie klank van het instrument en ik schreef alle melodietjes op die in mij op kwamen. In dezelfde tijd begon ik toneel te spelen bij een aantal theatergroepen, waaronder ‘De Kleine Kaart' onder leiding van Jos Schievelt.

In de periode daarna trok ik mij terug uit de theaterwereld en ik liet pas weer van mij horen in 2010 toen ik, als accordeonist, ging spelen bij het koor 'Rozen en Gladiolen' onder leiding van Bert Weijdema. Ik heb de liefde voor het instrument weer gevonden en ik vind het erg leuk om het koor te begeleiden bij het zingen van Nederlandstalige populaire muziek. Daarnaast ben ik weer begonnen met het schrijven van liedjes en melodieën. Ik geloof in een wereld waarin muziek even belangrijk is als taal en wiskunde en ik hoop dat mijn muziek daar een – wellicht kleine – bijdrage aan levert.